الشَّهرُ شَهری و العَبدُ عَبدی و الرَّحمَةُ رَحمَتی فَمَن دَعانی فی هذَا الشَّهرِ أجَبتُهُ و مَن سَألَنی أعطَیتُهُ
ماه (رجب) ، ماه من ، بنده ، بنده من ، و رحمت ، رحمت من است ؛ هر که در این ماه مرا بخواند ، اجابتش کنم و هر که حاجت آورَد ، عطایش کنم.
بحار الانوار ج 95 ص 377
إِسْمَاعِیلَ بْنِ أَبِی زِیَادٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله:
رَجَبٌ شَهْرُ الِاسْتِغْفَارِ لِأُمَّتِی، أَکْثِرُوا فِیهِ مِنَ الِاسْتِغْفَارِ فَإِنَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ، اسْتَکْثِرُوا فِی رَجَبٍ مِنْ قَوْلِ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ سَلُوا اللَّهَ الْإِقَالَةَ وَ التَّوْبَةَ فِیمَا مَضَى وَ الْعِصْمَةَ فِیمَا بَقِیَ مِنْ آجَالِکُم...
وسائل الشیعة ؛ ج10 ؛ ص512
پیامبر اکرم ص می فرمایند:
رجب، ماه استغفار امت من است، زیاد در آن طلب مغفرت کنید؛ چرا که خداوند آمرزنده و مهربان است.
در این ماه زیاد بگویید" أستغفر الله ربی و اتوب إلیه" و توبه (از اعمال) در ایام گذشته و عصمت و پاکی در باقیمانده آن...
قسمت دوم:
چند دقیقه بعد، حاج آقا وارد شد.
همه به احترام ایشان بلند شدیم و صلوات فرستادیم.
حاج آقا کیفش را کنار منبر گذاشت و اوراق دیروزی را از داخل کیف بیرون آورد.
حاج آقا گفت: به نام خداوند بخشندهی مهربان بچهها، حالا وقت چیه؟
همه گفتند: معرفی برنده.
حاج آقا: و اما برنده!
در حالی که چند ورق کاغذی را توی دستش جابجا میکرد، گفت: من شب گذشته مطالب همهی ورقهها را با دقت مطالعه کردم و دیدم کمه همهی نوشتهها خوب و زیباست.
به همین دلیل نتوانستم بهترین آنها را انتخاب کنم.
بالاخره، مجبور شدم به قید قرعه از میان همهی شما یک نفر را برنده اعلام کنم. البته تا آخرین جلسه، روش انتخاب برندهی جایزه به همین ترتیب خواهد بود و در ضمن جوایز برندهها را آخر ماه مبارک تقدیم خواهم کرد. برندهی امروز آقای احمد خسروی هستند که یک عدد توپ فوتبال برنده شده است.
حالا لطفاً تلاوت قرآن را از همان نفری که پای ستون نشسته شروع کنید.
نفر پای ستون تقی بایرامی بود که بلافاصله چند آیه از قرآن تلاوت کرد و پشت سرش چهار نفر دیگر هم خواندند تا اینکه نوبت به جلسهی بحث رسید.
حاج آقا: کسانی که مطلب آوردهاند، سمت راست مجلس بنشینند تا شروع کنیم.
دوستان عزیز سلام
از امروز در چند قسمت براتون یک رمان زیبا قرار می دم
امیدوارم از خوندش لذت ببرید و با نظرات خودتون ما رو تو این راه یاری کنید.
قسمت اول:
به نام خدا
شهر کوچک ما در دامنهی کوه بلندی، در شمال غربی ایران قرار داشت. اهالی اکثراً، همدیگر را میشناختند.
با وجود اینکه، روستای بزرگ ما شهر شده بود، ولی هنوز بافت طبیعی و بکر محیط، دورنمای چشم نوازی آفریده بود.
پیر مردهای خسته از کار و تلاش بیوقفه، در میدان بزرگ شهر جمع میشدند و پای دیوار و درختهای سرسبز و سالخورده مینشستند و گپ میزدند.
بغضی از آنها چپق میکشیدند. آنها چپقهایشان را طوری روشن میکردند و میکشیدند که گویی یک توپ جنگی قدیمی را آمادهی شلیک کرده باشند.
آنها با گفتگوی صمیمی و دوستانه، غروب زیبای آفتاب را به نظاره مینشستند.
در حاشیه میدان، یک قهوه خانهی سنتی بزرگی بود.
از این قهوه خانه، سینیهای پر از چایی خوشرنگ و تازه دم، پیوسته بین مردم توزیع میشد.
سالار نیم تنه، اسم مردی بود که تقریباً همهی عمرش را با کار کردن در قهوه خانهی بزرگ شهر گذرانده بود.
هنوز صدای برخورد نعلبکی به ته استکان در دستان سالار نیم تنه، گوش دلم را نوازش میدهد.
آن وقتها، هر کس که چای خور بود، هر چند وقت یکبار تعدادی (پته) که به اندازهی یک سکهی یک ریالی بود، از قهوهچی میخرید و هر وقت که چای میخورد، یکی از پتهها را به جای پول به سالار نیم تنه میداد.
من آن وقتها، یعنی تا زمانی که هنوز به سن بلوغ و تکلیف نرسیده بودم بیشتر وقتها با دوستانم گرم بازی میشدم.
اصلاً نمیفهمیدم که روز چگونه گذشت.
عاقد دوباره گفت : وکیلم ؟ ... پدر نبود
ای کاش در جهان ره و رسم سفر نبود
گفتند : رفته گل ... نه گلی گم ... دلش گرفت
یعنی که از اجازه بابا خبر نبود
هجده بهار منتظرش بود و برنگشت
آن فصل های سرد که بی درد سر نبود
ای کاش نامه ای ، خبری ، عطر چفیه ای
رویای دخترانه او بیشتر نبود
عکس پدر ، مقابل آیینه ، شمعدان
آن روز دور سفره به جز چشم تر نبود
عاقد دوباره گفت وکیلم ؟ ... دلش شکست
یعنی به قاب عکس امیدی دگر نبود
او گفت با اجازه بابا ، بله بله
مردی که غیر خاطره ای مختصر نبود...
خاطره ای تکان دهنده از زبان دوست داداش علی خلیلی در آن حادثه تلخ:
وقتی ضارب علی را با چاقو زد
ما پیکر غرق خونش را به کناری کشیدیم ،
پیرمردی آمد وگفت :
خوب شد؟همین و می خواستی؟
به توچه ربطی داشت؟چرا دخالت کردی؟
علی باصدای ضعیفی گفت:
حاج آقا فکر کردم دختر شماست،من از ناموس شما دفاع کردم
ای بی نشانه ای که خدا را نشانه ای
هر سو نشان توست ولی بی نشانه ای
اعْلَمُوا أَنَّمَا وَ الْأَوْلادِ
الْحَیاةُ الدُّنْیا فِی الْأَمْوالِ
لَعِبٌ وَ لَهْوٌ بَیْنَکُمْ وَ تَکاثُرٌ
وَ زینَةٌ وَ تَفاخُرٌ
20/ حدید
بدانید زندگى دنیا تنها بازى و سرگرمى و تجمل پرستى و
فخرفروشى در میان شما و افزون طلبى در اموال و فرزندان است.
عاقلترین مردم
کسی است که در
مجازات کردن نادان
از سکوت فراتر نرود...
(امام علی علیه السلام)
